ლექსები ზამთარზე

                                                          
                                                          ზამთარი

Miyvars Zamtari / მიყვარს ზამთარი


მიყვარს ზამთარი! მიყვარს თოვლი ქათქათა, სუფთა,
თეთრი ფიფქების ჰაეროვნად მიყვარს ფარფატი,
მიყვარს ნაძვის ხე, მისი მორთვა ჭრელი ბურთებით
და გოზინაყი, მთელი წელი ასე ნანატრი.

მიყვარს ზამთარი, მიყვარს თოვლი, ფიფქების ცეკვა,
თოვლში გართული პატარების წკრიალა ხმები,
არ დაგიმალავთ, საჩუქრების მიღებაც მიყვარს
და თოვლის ბაბუს შორი გზიდან ბავშვივით ველი.

რატომ ზამთარი? იმიტომ, რომ ქუჩაში ცივა,
მე კი საბანში გახვეული, სიზმრებით ვთბები,
მიყვარს გალობა შობის ღამეს გულს, რომ გაათბობს,
შეძახილები, როცა ახალ წელს ვხვდებით!

ზამთრის ხმაც მიყვარს! ღამე სტვენით ფიფქებს გაფანტავს,
მძივად ასხმული ლოლოების წკრიალი ქარში,
მიყვარს ხრაშუნი თოვლზე დადგმულ ნაბიჯს, რომ ახლავს,
და საახალწლო ფეირვერკის ქუხილი ცაში!

მიყვარს ზამთარი იმიტომ, რომ მოაქვს იმედი,
დღესასწაულის მოლოდინი ნამდვილი, წრფელი,
შემოვდგი ფეხი, გწყალობდეთ ღმერთი, მეკვლე მოვიდა,
ფეხბედნიერი ყოფილიყოს დამდეგი წელი!

ისევ წამოვიდა ნაზი ფიფქები,
მომაწვა რომანტიკა და აი ვგიჟდები,
ლამაზი ფანტელი, რომ ფარავს ველებს,
ამის ყურებით მე ვიტკბობ დღეებს.
უკვე თეთრია ირგვივ ყველაფერი,
მზემ უმაქნისმა ვერ შეძლო ვერაფერი,
ზამთარი მაინც თავისას შვება
გაზაფხულმა თქვა: "მოგიტანთ შვებას".
ასეთი არის ზამთარი ყველა,
ამ სიცივეში მე მაინც მცხელა,
თოვლი ფარფატით რომ ფარავს ველებს,
ამის ყურებით მე ვიტკბობ დღეებს.

გარეთ თოვს,
გული მთხოვს,
გავიხსენო
რაც მათრობს,
მე ღამესთან ვკამათობ,
სწორედ ამ დროს
თოვლი ჩუმად
მთას ათოვს.
მე ფიფქები მთავაზობს,
მის მოსმენას,
და ის წარსულს გამანდობს,
სწოერედ ამ დროს,
დედა მთხოვს,
დავიძინო,
თორემ თოვლი დამათრობს.

ზამთარი

ბუნებამ ფერი იცვალა,
დაცარიელდნენ ველები;
წავიდნენ, გამოგვეთხოვნენ,
ვინც იყვნენ წასასვლელები.
ციყვმა მოძებნა ფუღურო,
თაგვმა და გველმა - ხვრელები;
კვლავ კაჭკაჭთ დარჩათ მარტოკა
კაკლის კენწეროს ხმელები.
სოფლად ბეღურა ჩიტების
გუნდი და გუნდი ტრიალებს,
ხან მზის გულს მიეფიცხება
და ხან ფიჩხებში წრიალებს.
გლეხი ისვენებს ახლაღა
მოღლილი მიწის მოვლითა,
ძილს მისცემიან მინდვრებიც
გადაპენტილნი თოვლითა.

თოვლიანი მარტი

თოვლმა გადაფარა მუქი მწვერვალები,
მზე სატუსაღოდან მორცხვად იცქირება,
ყინვას შეუბოჭავს შმაგი ქარაფები,
"ცოტა დაგვინდეო!"-უშბა იხვეწება.
ციდან ჩამოსულმა დიდმა თეთრმა გედმა,
ფრთებქვეშ მოიქცია ვრცელი სათიბები.
მარტს ამ უცნაურმა, უსულგულო ბედმა
ისევ მოუტანა თეთრი ქათიბები.
ცივი ამბორით და მკაცრი გამოხედვით
ზამთარს აღარ სურდა ქვეყნის მიტოვება,
მარტშიც მოინდომა მოსვლა ქარავნებით,
მაგრამ გაზაფხული სამ თვეს ედავება.

ზამთარი [ფავორიტებში დამატება] (ყმაწვილის მოგონება) ვხედავ, ვხედავ, დაგვიზამთრდა, მომაგონდა მე ზამთარი, მომაგონდა პაწიობა, მომაგონდა მე სახლ-კარი. მახსოვს, როცა ბალღი ვიყავ, მიხაროდა თოვლის მოსვლა, თოვლის გუნდის გაკეთება, სროლა თავში, გორვა, მოსვრა. შვილდ-ისარით შაშვსა ვდევდით, ჩიტს ვუდგამდით კაკანათსა, ლასტს ვუგებდით ბეღურაებს, ვერ გვხედავდნენ მუხანათსა. შევებმოდი მე ციგაში და ზედ მიჯდა გოგიელა, გადაბრუნდის ჩვენი ციგა, კოტრიელა, კოტრიელა!.. ბიჭები თავს შევიყრიდით, ვხტოდით, ვჭიდაობდით ყველა, ხან ერთი ძირს, ხან - მეორე, ჰერი, ბიჭო, კოტრიელა!.. დაღალულნი, გათოშილნი მივდიოდით ღამე შინა, მაგრამ ყინვამ და სიცივემ ვერც ერთი ვერ შეგვაშინა... მეორე დღეს ყინულზედა ვცურაობდით ნელა-ნელა... უკან კოპი, შუბლზე კოპი, კოტრიელა, კოტრიელა!...

Content from: http://kids.ge/poesy-verse?id=191&rel=11
Kids.ge